Σε λίγες ώρες πάω να κάνω το εμβόλιο της AstraZeneca για τον κορωνοϊό. Θα είμαι ειλικρινής. Έχουν περάσει διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου, από το να μην το κάνω καθόλου, έως το να διαλέξω ποιας εταιρείας θα κάνω και πότε, ακόμη και το ενδεχόμενο να το ακυρώσω.

Είπα να γράψω τα πάντα, όπως τα σκέφτηκα, με μηδέν φίλτρο. Δεν είμαι ανώτερος άνθρωπος. Δεν είμαι σε θέση να υποδείξω σε κανέναν πώς θα ζήσει τη ζωή του και τι επιλογές θα πάρει. Φοβάμαι κατά καιρούς πράγματα που δεν κατανοώ. Παίρνω κάποια ρίσκα στη ζωή μου, αλλά κάποια άλλα όχι.

Έχει σημασία να αναφέρω πως δεν φοβάμαι τον κορωνοϊό. Ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει το να κολλήσω. Έχω περάσει εντατικές, χειρουργεία, πολλές αρρώστιες, αλήθεια δεν με νοιάζει προσωπικά. Δεν προσέχω στο μέγιστο. Κοιτάζω να τηρώ τα μέτρα που δεν κάνουν κακό στην ψυχική μου υγεία, σεβόμενος και τους γύρω μου. Δεν κάνω ακρότητες και έχω έναν συγκεκριμένο κοινωνικό κύκλο. Εν ολίγοις, ζω τη ζωή που θέλω να ζω, δεν δέχομαι υποδείξεις και κοιτάζω να σέβομαι και τους γύρω μου για να μην τους εμποδίζω να κάνουν και εκείνοι ακριβώς το ίδιο· να ζουν ελεύθεροι τη ζωή που οι ίδιοι θέλουν.

Έχουν ακουστεί διάφορα για το εμβόλιο της AstraZeneca για τον κορωνοϊό. Έχουν ακουστεί ζόρικες παρενέργειες, θρομβώσεις, θάνατοι, κτλ. Όλα αυτά σε εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά (νομίζω πως είδα 1 στις 100,000 το χειρότερο ποσοστό θανάτων από θρόμβωση μετά το εμβόλιο), αλλά έχουν ακουστεί και έχουν θορυβήσει κόσμο, μέσα σε αυτούς και εμένα. Μερικούς, όπως και εμένα, σε στιγμές μας έχει θορυβήσει περισσότερο από τα συμπτώματα του COVID και ας είναι πιο σπάνια και πιο ήπια.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς, είτε είμαστε επιχειρηματίες, προγραμματιστές, δικηγόροι, υδραυλικοί, φωτογράφοι, αισθητικοί, μουσικοί, μηχανικοί και δεν ξέρω ’γώ τι άλλο, κατανοούμε χοντρά-χοντρά στον ίδιο βαθμό τη διαφορά μεταξύ των εμβολίων mRNA και DNA. Άντε κάποιοι να μπορούμε να ερμηνεύσουμε κάπως περισσότερο τη στατιστική, λόγω της φύσης της εργασίας μας. Αλλά σε καμία των περιπτώσεων δεν είμαστε ειδικοί. Επίσης ποτέ στο παρελθόν δεν ζυγίσαμε θετικά και αρνητικά εμβολίων και πόσο μάλλον να μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης εταιρειών. Αυτό σαφώς δεν σημαίνει πως επειδή δεν κάναμε κάτι στο παρελθόν, δεν θα το κάνουμε στο μέλλον, αλίμονο. Αλλά για να το κάνουμε τώρα, πρέπει να απαντήσουμε στο “γιατί να μπω στη διαδικασία” και στο “γιατί είμαι σε θέση να κρίνω”. Είναι απαραίτητο να μπορώ να κρίνω αντικειμενικά τα πάντα; Σαφώς και όχι. Αλλά πρέπει τότε να ξέρω πως παίρνω μία απόφαση με βάση το ένστικτο και το “στομάχι”, κάτι το οποίο είναι απολύτως σεβαστό και θεμιτό. Το κάνουμε σε διάφορες πτυχές της ζωής μας άλλωστε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Με απασχόλησε όμως γιατί με φόβισε το σκηνικό του εμβολίου περισσότερο από τον COVID, ακόμα και αν τα νούμερα στο βαθμό που μπορώ να τα ερμηνεύσω φαίνονται σαφώς πιο αισιόδοξα. Πιστεύω πως οφείλεται στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ρίσκο, όταν κάνουμε “ενεργητικές” ή “παθητικές” επιλογές, αντίστοιχα. Εξηγώ τι εννοώ. Πηγαίνοντας να κάνω το εμβόλιο επιλέγω να εκτεθώ σε έναν συγκεκριμένο κίνδυνο, μία συγκεκριμένη στιγμή οπότε οι άμυνες μου νομίζω πως έρχονται στην επιφάνεια αντανακλαστικά. Αντίθετα, αν επιλέξω να μην κάνω το εμβόλιο και να αφήσω τα πράγματα “να έρθουν μόνα τους, αν τύχει” κάνω ακριβώς αυτό, τίποτα. Δεν έρχεται κάποια άμυνα στην επιφάνεια γιατί δεν άλλαξε κάτι. Θα ζήσω τη ζωή μου όπως τη ζω κάθε μέρα τους τελευταίους μήνες. Όπως για παράδειγμα το να μπαίνεις στο αμάξι κάθε μέρα δεν αναστατώνει σχεδόν κανέναν, ενώ σαφώς περισσότεροι αναστατώνονται κατά καιρούς μπαίνοντας στο αεροπλάνο και ας είναι σαφώς πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς. Η ενέργεια και η αδράνεια όμως είναι και οι δύο επιλογές και το ρίσκο έρχεται με τις επιλογές γενικότερα και όχι μόνο με τις ενέργειες. Μιλώντας πάντα για εμένα λοιπόν, πιστεύω πως το εμβόλιο φέρει μακράν λιγότερο ρίσκο για το πώς θέλω να ζήσω τη ζωή μου, σε σχέση με το να νοσήσω.

Εν τέλει αποφάσισα να κάνω το εμβόλιο για δύο λόγους. Πρώτον γιατί ενώ μιλούσα στη φαρμακοποιό μαμά ενός πολύ καλού φίλου, για τους προβληματισμούς μου, τους οποίους κατανοούσε, ένιωσα εντελώς μαλάκας. Κατά δεύτερον, τέλη Ιουλίου είναι ο γάμος ενός επίσης πολύ καλού φίλου, και δεν σκοπεύω να τον χάσω με τίποτα, λόγω της κοινωνικής μου ζωής που θα με φέρει σε επαφή με τον COVID πάλι, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν και ας την έχω σκαπουλάρει.

Έγραψα το κείμενο αρκετά αυθόρμητα, χωρίς να το έχω προσχεδιάσει, αφού γύρισα από μία μπύρα με παρέα στη γειτονιά μου. Το έγραψα τώρα για να μην μιλάω “εκ του ασφαλούς”.

Έχοντας πει όλα αυτά, δεν πιστεύω πως υπάρχει λόγος για φόβο. Πάω να το φερμάρω και όλα καλά.

Τα ‘παμε!